Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

μετάβαση

Πονάει.

Πονάει περισσότερο απ’ οτιδήποτε αυτού του κόσμου.

Ο θάνατος του Aγαπημένου φέρνει το θάνατο του εαυτού.

Ο θάνατος πονάει γιατί πεθαίνουμε εμείς

κι όχι εκείνος που έφυγε.

Πεθαίνει ό,τι μας όριζε ως τώρα.



Με το θάνατο του αγαπημένου αποχαιρετούμε

τη μέχρι τότε ταυτότητά μας.


Ορίζουμε τον άνθρωπο από το ποιούς μας κάνει δίπλα του.

Ορίζουμε το θάνατο από τον πόνο που χάνουμε ό,τι υπήρξαμε.

Ο άλλος είναι η αφορμή κι ο πόνος του θανάτου του

είναι αποχαιρετισμός του δικού μας κομματιού

που μοιράστηκε τη ζωή μ’ εκείνον που έφυγε.


Είτε για τους πολλούς είτε για τον ένα,

ο θάνατος παίρνει

ό,τι ζήσαμε εμείς μαζί τους.

Η ζωή μας μεταξύ μας είναι γεμάτη θανάτους,

πώς να φοβόμαστε το θάνατο

αφού πεθαίνουμε συνέχεια

όταν αφήσουμε τη ζωή ελεύθερη

να μας ανασταίνει…

Πονάει γιατί βάζουμε ό,τι είμαστε στο καράβι

και του κουνάμε το μαντήλι απ’ το γιαλό για πάντα.

Πονάει ο θάνατος γιατί είναι σαν τη θάλασσα

που δεν ελέγχουμε.

Πονάει γιατί φοβόμαστε να προχωρήσουμε

ενώ πίσω μένει

ό,τι ξέρουμε σαν Ζωή.

Πονάει γιατί δεν γνωρίζουμε πού παραδινόμαστε.


Εκείνος που φεύγει

είναι ο εαυτός σου που τελείωσε όπως τον ήξερες.

Αν πεθάνει η προσκόλληση,

ο Aγαπημένος ζει για πάντα.


...στη μνήμη σου κάθε 6 του μήνα...



10 σχόλια:

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

"Μην ξεχνάς ότι είσαι ηθοποιός σε ένα δράμα, που ξετυλίγεται όπως θέλει ο ποιητής. Αν το θέλει σύντομο, σε σύντομο δράμα, αν τo θέλει μεγάλο, σε μεγάλο. Αν ο ποιητής θέλει να υποκριθείς έναν ζητιάνο, εσύ κι αυτόν το ρόλο πρέπει να τον παίξεις καλά, το ίδιο κι έναν ανάπηρο, έναν άρχοντα ή έναν απλό άνθρωπο. Γιατί η δική σου δουλειά είναι να παίξεις καλά το ρόλο που σου δώσανε, η επιλογή του ρόλου είναι δουλειά αλλουνού"Πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά είδη μοναξιάς, ή τουλάχιστον διαφορετικοί βαθμοί μοναξιάς, αλλά την πιο τρομακτική μοναξιά δεν τη ζουν οι πολλοί και την καταλαβαίνουν μόνο λίγοι.

Σε νιώθω ..πίστεψε με ..

maira είπε...

Πονάει πολύ !
Μα λέω τωρα...

πως ότι λαχταρά
να ανταμωθεί
δεν φοβάται
όταν χωριστεί

και λέω τωρα...

πως είμαι Εδώ
να παραδίνομαι
σε ότι ξέρω
κάθε ΤΩΡΑ σαν Ζωή


Κάθε ΤΩΡΑ
γεμάτο Μετάβαση,Μνήμες και Προορισμούς.

Που είστε...μάθια μου;;;

Unknown είπε...

οι μεταβάσεις πονάνε...

κι αυτού του είδους τις μεταβάσεις που δεν τις ελέγχουμε και δεν γίνονται με τη δική μας θέληση, είναι που μας πληγιάζουν...

οι ψυχές ανταμώνουν...

φιλιά βρόχινα...

ΕΥΟΙ! είπε...

@ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
κι όμως
συνεργασία γίνεται
με ηθοποιό
και ποιητή
για να "ανέβει"
κάθε Έργο...
στο κέντρο
δεν υπάρχει μοναξιά
παρά μοναχικότητα
από ρόλο σε ρόλο...
ευτυχώς νιώθουμε καλέ μου περίπλου!

ΕΥΟΙ! είπε...

@maira del mar
ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ
μάθια μου!
διαφανής στους πόνους
να μη φωλιάζουν στα σκοτεινά κελάρια
να εκτίθενται στην Αγορά
Ανοιχτής Αγκάλης!
χιχιχι!

ΕΥΟΙ! είπε...

@νεράιδα της βροχής
τα Θέλω λίγο
έχουν να κάνουν με τα Χρειάζομαι...
και κάθε τι
χρειάζεται
μετά από λίγο
να αλλάζει...
κι άλλα 1000 από εμένα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πονάει λιγότερο ο συνειδητοποιημένος πόνος;
Η, μας ολοκληρώνει;
Πόσο όμορφα προσέγγισες το θέμα Ευοί!

ΕΥΟΙ! είπε...

@βιολιστής στη στέγη
να μην ξεχνάμε τον πόνο
φοβισμένοι
παρά να τον διαπερνάμε
συνειδητοί...

ολα θα πανε καλα... είπε...

η "οσμή" του καμένου,πάντα θα μας ακολουθεί,όλους εμάς που περάσαμε απέναντι και όλους εκείνους,που με τη σειρά τους,θα το κάνουν κι αυτοί,αφήνοντας το χέρι των αγαπημένων και κουνώντας το μαντήλι στην ακροθαλασσιά.Στο κόκκινο λιμανάκι κάθησα και έκλαψα πικρά,για θανάτους ζωντανών και νεκρών,είναι ένα γνώριμο μέρος που έχει την ένταση ενός κόκκινου και την αγκαλιά ενός λιμανιού.

Unknown είπε...

Συμφωνώ με το post σου συνέχισε να γράφεις τόσο όμορφο το έχουμε ΟΛΟΙ ανάγκη...