...to the cave...

σιωπηλό κέντρο
απάντων παρατηρητή,
-στροβιλίζον σπειροειδώς κι ανελικτικά-
ζωής αμετάβλητης
από τρύπια πανωφόρια,
στραγγαλιστές σταθμούς των τρένων...
αιώνιας ζωής στο φωτεινό
σιωπηλό μου κέντρο
απρόσβλητο,
με βρίσκεις διπλωμένη σε ξενικά σεντόνια
χαλάσματα
κάποιου δρόμου
των "υποδηματοποιών του γκέτο"
υποθέτω...

σαμπάνια σε τρύπια μποτίλια
αφροί και ηδονοβλεψίες
στο πίσω του σαράβαλου
που είχα κάνει σπίτι,
σιωπηλό μου κέντρο
τον κρέμασα στο αποσμητικό δεντράκι
για στολίδι
καθώς τα φώτα
-πορτοκαλί μετάλλου-
γιρλάντα'
γιορτές,
εκείνοι που αγάπησα
διακεκομμένοι
νύχτα
στη λεωφόρο...

(συνεχίζεται)

ride the Wave

μια παλιά sepia τίντα ταιριάζει σαν εισαγωγή,
κάποια blues στον υπέρτιτλο
-χαλί ακουστικό-
περίσσιες βροχές και παραμονές γενεθλίων
όλα μαζί κοκτέιλ λογισμών εμπρηστικών
όπως τότε...
φωτιά στα μπατζάκια μας'
έχω δίπλα μου το μπαλωμένο τζην,
λοιπόν
ξύρισα το κεφάλι μου κι ανοίχτηκα στα υδρόγεια χιλιόμετρα...

ανακατανομή:
όσα γνώριζα παρέσυρε η άσφαλτος
κι ο ενιαίος ορίζοντας
αφήνοντας οργασμικό τρόμο
στο σάκο,
έξαλλα μάτια διάπλατα
να ρωτούν σιωπηλά
"πού πάω?",
αναπάντητα...

θεέ τραγόμορφε, μόρτη
κι αναπάντεχε
ανεβασμένε στα πεζούλια
σκάρωσες μεγάλα ταξίδια
για το κοριτσάκι που φλέγεται!
βουτώντας στη λάσπη ως τους αστραγάλους
η κεντρική Ευρώπη ψηλομύτα
αλλά κι εύκολη
-σαν τις προφασιακές τσουλίτσες του πενταγράμμου-
μου ανοίχτηκε τόσο ώριμη
όσο και γηραλέα'
τρεις μήνες που έγραψαν
καθολικά ονόματα, καθεδρικούς
και έρωτες στα χαλάσματα
προθάλαμος μύησης
στο καβάλημα του Μεγάλου Κύματος
πέρα απ' το γνωστό ωκεανό...

(συνεχίζεται...)

Radar Love

πιστεύω
στην Έκσταση
της Ζωής
με το
Όνομα:
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΟΛΟΝ

...και σε γλυκοφιλώ
όπως πάντα...

layin' roots

taste your state

Ανήμερα...

ο γιος του Δία ο Διόνυσος
χαίρεται τα γλέντια
και την ειρήνη αγαπά που δίνει
ευτυχία
και τρέφει τα γερά κορμιά
και ίδια δίνει χαρά
να 'χει ο φτωχός κι ο πλούσιος
με του κρασιού τη γλύκα.
Μισεί όποιον δεν νοιάζεται
να χαίρεται τις μέρες του
και τις γλυκές του νύχτες.
Καρδιά και νου να τα κρατάς
απόμερα από μωρούς.
Και ό,τι πιο αμέριμνο
εγώ το χαιρετίζω.

Ευριπίδη Βάκχες

άνω θωρώ

αγαπημένε μου
κοίτα ψηλά
επιβιώνεις πόλεμο
κατά του δικαιώματος στη ζωή
κοίτα πόσους επιβίωσες
και ξαναγεννήθηκες
και ξαναγεννήθηκες...
και γιγαντώθηκε η Ζωή
και νίκησε η Αγάπη,
κράτα το Σπόρο
ανέπαφο,
προστάτευε το Σπόρο!

άφηνε

μηνύματα
κλεισμένα σε μποτίλιες
γραμμένα βότσαλα
ένα λαστιχάκι των μαλλιών
απόηχο αρωματικού λαδιού
ασυνήθιστου
αποτύπωμα πελμάτων
ένα χνουδωτό μπαλάκι ξεχασμένο
άφηνε
ομορφιές ολότελα δικές σου
να σκαλώνουν στα φύκια
να θαλασσοδέρνονται
άσβηστες
άφηνε το χρόνο να δραπετεύει άμμος
απ' τα χαλαρά σου δάκτυλα
το χώρο να κορυφώνεται
καβάλα στον αφρό
άφηνε ίχνη
θα σε βρω...

ακούτε τη θάλασσα

για πειρατεία των Ανεκπλήρωτων
δε θα μιλήσω'
για ερωτικές στρωμνές
αρπαγμένες
απ' του πόνου το κατώφλι
δεν αναρωτιέμαι'
ανέφελη
στην κορυφή της καταιγίδας
διψώ ξανά
όπως μου είναι γραμμένο.

όλες των Νερών οι Σφαίρες
κι οι Σπείρες Ήλιων φλόγινες
ν' αναρριχώνται
-σύγκορμη λεηλασία
του ανείπωτου
και πάλι πίσω-
στη ρίζα μου ν' αποκοιμιώνται,
τα στοιχεία
η νέα μου παντοτινή
Πατρίδα...

Αν ποτέ με έψαχνες
εκεί πάντα θα μ' έβρισκες...

Επιτυχία είναι
το Δώρο
να μη χωρά
στο περιτύλιγμα
...

αστραφτερές φτερούγες αποδημητικών στο νότιο ευβοϊκό

χαμογέλα μου!
χαμογέλα μου, είναι η ώρα μας
να πετάμε, μεσοκύματα
αγγελόμορφοι
καθώς καμιά προεργασία
δεν οδηγεί στη φώτιση
παρά μονάχα η αυθόρμητη
πανάκριβη Χαρά
γιατί παιχνίδι
είναι
όλο!
χααααααχαχαχαχααααααχαχαχα
...μάτια μου!

ghost dance

υπάρχει
περηφάνια
κάτω απ' την
πλαδαρή
υποτέλεια?

...συχαρίκια...

εκ βαθέων

αγάπη μου, μωρό μου
σου γράφω από το πουθενά...
από του πουθενά την ψυχή και την πατρίδα
με όλη την ανάγκη.
κάπου θα είσαι -χωρίς αμφιβολία
με τη βεβαιότητα του ΤΩΡΑ του δικού μας
του διηνεκούς...
η αρμονία, η ευτυχία είναι κατάκτηση αγαπημένε μου'
να μοιράζεις όσον απ' τον εαυτό σου μπορείς,
να ανοίγεις πόρτες, παράθυρα, ψυχές
και ν' ανθίζουν οι σπόροι σου
όταν δεν κοιτάς, όταν βλέπεις...
σε λατρεύω.
με ποιά λόγια σου απευθύνομαι
τ' άγραφα, τα ηλεκτρικά
ελεύθερη με λένε τα τσιγγανάκια, όμορφη,
είμαι!

κανείς απ΄όσους ξέρω δεν ταιριάζει στα παπούτσια σου
δόξα τω θεώ μια ακρόπολη, μια joplin, κι ένας ναός του Ηφαίστου
αποφασίζουν για την πληρότητά μου
κι ας είσαι κάπου στο άγνωστο στερέωμα.

ΖΙΚ ή ΖΑΚ?

οι καλύτερες αποφάσεις
παίρνονται
λίγο πριν το χάραμα
όταν όλοι κοιμούνται
κι είναι η συνείδηση
μόνη με τον εαυτό της
να κλάψει, να χορέψει, να φωνάξει
να επιλέξει
αυτό που πάντα γνώριζε
(από τα πέλματα και πάνω)
ότι θέλει...

tip

ισορροπώντας
στο Κέντρο
περνώντας κάθε άτακτη σκέψη
που αποσπά την προσοχή μας
-από το
ΕΔΩ
ΤΩΡΑ-
μέσα Του,
όπως περνάμε την κλωστή
στο μάτι της βελόνας...

και όλα είναι ΕΙΜΑΙ
και είμαι ό,τι ΟΛΑ

αστρολογία

...συμπέρασμα:
eurovision με νόημα
=
τσόντα με υπόθεση

θεραπείες viii

παλιά
υπήρχε χρόνος...
κοιτώντας βαθύτερα
βρήκαμε το
Ρυθμό!
μπαίνοντας
στο Ρυθμό
βρίσκουμε
τον Παράδεισο!

θεραπείες vii

το μόνο που
χαλάει
όταν παίρνει
ΦΩΣ
είναι
η πόζα!

θεραπείες vi

από το κέντρο
ανοίγει
ο ορίζοντας!

θεραπείες v

τα σωστά λόγια
κοστίζουν ελάχιστα
και σώζουν
ζωές!

θεραπείες iv

οι σχέσεις
είναι ψηφίδες
αθανασίας!

θεραπείες iii

τα στοιχεία
επαναφέρουν
στη φυσική ελευθερία!

θεραπείες ii

ο χορός
εξορκίζει
τα ανώφελα βάρη!

θεραπείες

το blues
δυναμώνει
το ανοσοποιητικό!

...πιάσε με...

This is the Springtime of my loving-
the second season i am to know
You are the sunlight in my growing-
so little warmth i've felt before.
It isn't hard to feel me glowing-
I watched the fire that grew so low.
It is the summer of my smiles-
flee from me keepers of the Gloom.
Speak to me only with your eyes
it is to you i give this tune.
Ain't so hard to recognize-
These things are clear to all from
time to time. Ooooooh...
Talk, Talk-
I've felt the coldness of my winter
I never thought it would ever go
I cursed the gloom that set upon us...
But i know that i love you so
but i know that i love you so.
These are the seasons of emotion
And like the winds they rise and fall
This is the wonder of devotion-
I see the torch we all must hold.
This is the mystery of the quotient-
Upon us all a little rain
must fall, Just a little rain?
ooooh yeah yeah yeah!
καλό ζεστό γλυκό μας μήνα

η εποχή μου

θαυμάσια υγρασία
νεφελώματα βομβούν
αρώματα με το Αρχαίο
χαϊδολογιούνται
στην άκρη της φούστας μου
από αγριάδες
με περπατούν
-άγνωστη ζούγκλα-
λιλιπούτειες αρχόντισσες
μονολογώντας ωδές στο Μάη
τον πολυπόθητο, τον ανοιχτόφτερο...
ευτυχώ κυτταρικά
παντοιοτρόπως
καταπίνοντας το έρεβος
για να γεννήσω φάος
...δικέ μου...

άκου

άκου
πόσο έντονη
η ζωή μου μέχρι τώρα...
πήγα, είδα, (νομίζω) έμαθα...
άκου τους κρότους
οι στιγμές μου είναι
που σκάζουν
μες το μεθύσι της βραδιάς
-γλυκιάς και κόκκινης,
του κρασιού κόκκινης...-
όλες οι "πριν"
σκοντάφτουν στο κατώφλι
του Τώρα
που ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΜΑΙ
καθώς λένε,
διακαινισμένη
στο Άπειρο...
άκου,
μες στις παλάμες Σου
Αγαπημένε
κουρνιάζω νεογέννητη
οι Πληγές Σου σβήσαν απόψε
μαζί με τις δικές μου!
άκου με
Αναστημένη...
χρόνια μας πολλά

... κάθε τι...

...παύση...

ας μείνουν κρύες οι στάχτες,
σιωπή...
δε θα πιώ, δε θα φάω,
τίποτα για ένα λεπτό...
ας μπουν σκιές στο σπίτι
τα ρούχα στη γωνιά τους'
το βλέμμα μου
ας χωθεί στο πηγάδι...
να μη χρειάζομαι
να μη χρησιμοποιώ
να ΕΙΜΑΙ μόνο
μάρτυρας
των
βημάτων Σου...

...good Lord...

πόσους από όλους
προλαβαίνεις
να αναστήσεις
Αγαπημένε?

ΕΙΝΑΙ!

είναι σίγουρα!
τα πάντα ζωντανεύουν
ακόμη κι o θάνατος μιας εποχής
θρέφει την επόμενη...

είναι σίγουρα!
τα καραβάνια χαμηλοθώρηδες
κοιτούν τον ουρανό...

είναι σίγουρα!
ανάμεσα στις γραμμές
προβάλλουν
γκαστρωμένοι κύκλοι...

είναι σίγουρα!
ροδίζουμε
σαν παιδιά που χορεύουν στον Ήλιο...

είναι σίγουρα!
οι τσέπες μου
γεμάτες κοχύλια,
πληρώνω με θάλασσα...

είναι σίγουρα!
μένει άδειο το πανωφόρι
γιατί
γεμίζει η Αγκαλιά...

...κι αν δεν το ξέρεις
ρώτα:
ΕΙΝΑΙ
ΗΤΑΝ
ΚΑΙ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ

Η ΑΓΑΠΗ

...λιβάδι από τον ένα ώμο στον άλλο
ανοιχτό ξέφραγο
να πετάει η καρδιά ελεύθερη
στην αγαπημένη anahata...

μετάβαση

Πονάει.

Πονάει περισσότερο απ’ οτιδήποτε αυτού του κόσμου.

Ο θάνατος του Aγαπημένου φέρνει το θάνατο του εαυτού.

Ο θάνατος πονάει γιατί πεθαίνουμε εμείς

κι όχι εκείνος που έφυγε.

Πεθαίνει ό,τι μας όριζε ως τώρα.

Με το θάνατο του αγαπημένου αποχαιρετούμε

τη μέχρι τότε ταυτότητά μας.

Ορίζουμε τον άνθρωπο από το ποιούς μας κάνει δίπλα του.

Ορίζουμε το θάνατο από τον πόνο που χάνουμε ό,τι υπήρξαμε.

Ο άλλος είναι η αφορμή κι ο πόνος του θανάτου του

είναι αποχαιρετισμός του δικού μας κομματιού

που μοιράστηκε τη ζωή μ’ εκείνον που έφυγε.

Είτε για τους πολλούς είτε για τον ένα,

ο θάνατος παίρνει

ό,τι ζήσαμε εμείς μαζί τους.

Η ζωή μας μεταξύ μας είναι γεμάτη θανάτους,

πώς να φοβόμαστε το θάνατο

αφού πεθαίνουμε συνέχεια

όταν αφήσουμε τη ζωή ελεύθερη

να μας ανασταίνει…

Πονάει γιατί βάζουμε ό,τι είμαστε στο καράβι

και του κουνάμε το μαντήλι απ’ το γιαλό για πάντα.

Πονάει ο θάνατος γιατί είναι σαν τη θάλασσα

που δεν ελέγχουμε.

Πονάει γιατί φοβόμαστε να προχωρήσουμε

ενώ πίσω μένει

ό,τι ξέρουμε σαν Ζωή.

Πονάει γιατί δεν γνωρίζουμε πού παραδινόμαστε.

Εκείνος που φεύγει

είναι ο εαυτός σου που τελείωσε όπως τον ήξερες.

Αν πεθάνει η προσκόλληση,

ο Aγαπημένος ζει για πάντα.

...στη μνήμη σου κάθε 6 του μήνα...

τι λείπει...

αγαπημένε
λαχάνιασες, ρουφήχτηκες...
κλείσε την ψευδαίσθηση
ναι, πάτα το κουμπί!
αγαπημένε
διάκρινε
κινήσου αυθύπαρκτα...
ξεπέρνα καλέ μου
τη γκεμπελική αυτοκρατορία
τους α-ζώντανους
και ρώτα:
ρώτα τον εαυτό
"τι μου περισσεύει?"
ρώτα το διπλανό:
"τι σου λείπει?"
αγαπημένε
μη δανείζεις πια
μη δανείζεσαι...
ΧΑΡΙΣΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΕ!

...ποδανάποδανάποδανάποδανάποδανάποδανά...

αν
ο βορράς νότος
αν
ο μαύρος άσπρος
αν
ο γεμάτος άδειος
αν
ο αύριο τώρα
αν
ο τόοοσος τόοοοοσος
αν
εσύ εγώ
αν
όλο ένα
αν

περνούσε η έκτη ημέρα Γρηγορότερα
Αλεξη-σφαιρη
ως την ένατη...

στη μνήμη σου

Πολλοί πριν από εμένα...

Ανεβήκαμε ως την κορυφή
τον κράτησα μακρυά απ' τη ζωή του
-και το τέλος της-
με μια φλόγα σε κάθε παλάμη,
όπως μου είπες Ανδρέα...

Συννεφόκαμπος κάτω
ο Ουρανός να τραγουδά επάνω
εκεί, μόλις εκεί
άφησε το ρούχο του να γίνει Γη'
μακροβούτι στο Άπειρο
Φαέθων πυριφλεγέθων
υποσχέθηκε ν' αναπνέει πάντα
στο λαιμό μου...

Όπως πολλοί πριν από εμένα
ΕΞΟΡΚΙΣΑ ΤΟ ΦΟΝΟ Μ' ΕΡΩΤΑ