Ποτέ στο ίδιο Ποτάμι

Παρθενική η εποχή
των ξεκινημάτων
καλωσόρισες
εδώ που ήρθες...
προχωρώντας
το ποτάμι που περνάς
δεν είναι ποτέ το ίδιο'
έτσι,
ξεφορτώσου όσα έμαθες
αγόρασες και κρύβεις,
να πιεις
από το νέο, το Καθαρό Νερό
που πάντα ρέει
άφθονο
σανίδες σωτηρίας και τρύπια λόγια
παρασύροντας
στον Ένα, το Μέγα Ωκεανό.

ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

ΑΠΟΨΕ
ΑΠΟ ΤΙΣ 21:45
ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 22:00
ΣΒΗΝΟΥΜΕ
ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ,
ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΣΥΣΚΕΥΕΣ
ΑΠΟΨΕ ΔΙΝΟΥΜΕ
ΑΝΑΣΑ ΣΤΗ ΓΗ
ΑΝΑΒΟΝΤΑΣ
ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΑΣ
ΦΩΣ
(www.to-en.gr)
και για δέκα λεπτά
κοιτιόμαστε στα μάτια
μέσα απ' τη φλόγα
των κεριών
και των ψυχών μας...

Απόλυτο Γυμνό

Τόσα,όσα.

Τα βάρη λυγίζουν τη σπονδυλική στήλη.
Μεγαλώνοντας να γινόμαστε
ανάλαφροι.
Η δύναμή μας να ορίζεται απ' όσα
δεν έχουμε.

Η μη κατοχή δεν είναι στέρηση,

είναι άκοπη ανεξαρτησία,
συμβολή στην Ισορροπία.
Οι ανάγκες μας
ορίζονται απ' το χώρο
που καταλαμβάνουμε...
όσο πλατιάζουμε
τόσο καταπατάμε.
Προχωρώντας

ν' αφήνουμε
αντί να
μαζεύουμε
για να βρίσκουν κι οι πίσω!
Η αφαίρεση είναι της ωριμότητας,
επικέντρωση στην
ουσία.
Η πρόσθεση είναι του νεογνού,
για να χτίζει γερό σύστημα.
Η καλή φυσική κατάσταση θέλει την αφαίρεση,
όσο προχωράμε χρειαζόμαστε
λιγότερα.Όταν η ανάγκη γίνει

από ένστικτο
συναίσθημα
κινδυνεύει
σοβαρά η ζωή μας.
Χρειαζόμαστε λίγα απ' τα ωραιότερα
για να μένει χώρος
να βαθύνουμε
Βάρος, το απόκτημα
που εξουδετερώνει την ευελιξία.
Βάρος, το νεκρό τοιχίο
που απομονώνει την ευαισθησία μας.
Μέτρο νεότητας κι υγείας
η ωραιότητα του Απόλυτου Γυμνού.Γύμνια δεν είναι ένδεια
Γύμνια είναι η ελευθερία
απ' την κτητικότητα.
Ο κατέχων αγωνίζεται
με τον εαυτό του
και τερματίζει τελευταίος.
Ο κατέχων καμπουριάζει,
η κοιλιά του είναι σεντούκι
κι πλάτη του ζυγαριά.
Η κατοχή
στερεί την περιπέτεια
από την απόλαυση!
Τα αγαθά
πρέπει
να έχουν την
ιστορία τους.
Αγαθά
χωρίς μύθο

είναι άνοστα.Ζωντανός, όπου ρέει με την προσωρινότητα.
Ζωντανός, όπου γιορτάζει τη διαδοχή του.
Ζωντανός, όπου γδύνεται στο Δρόμο.
ΖΩΝΤΑΝΟΣ, Ο ΓΥΜΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΥΩΝΕΙ.

ο θάνατος του Γυμνού
είναι θάνατος ελαφρύς,
βόλτα
στην άλλη μεριά της Ζωής...
ο Γυμνός
βηματίζει
ίχνος Ανθρώπινο.

το κίτρινο γίνεται σέπια
τα φύλλα γυρνούν το πρόσωπο
ο ήλιος
μου δίνει το χέρι
"καληνύχτα",
αναξωμένη
η Ερωμένη
ξαποσταίνει τα βάθη της
απ' τους χιλιάδες..
πέρασαν μήνες
μέχρι η σελήνη
να κλείνει
πρώτη το φως...
είναι ο Σεπτέμβρης μας

καλό μήνα