Εκείνες τις νύχτες έστελνα τα βάρη μου στον ουρανό, όχι εκείνον που βλέπεις, τον άλλο, τον που νιώθεις να σε στηρίζει.
Κατέβαινα τότε στα βάθη του...ναι ξέρω, πώς κατεβαίνει κανείς τον ουρανό?
Δωμάτιο λευκό, με καμάρες.
Μια μικρή ομάδα γυναικών από όλες τις φυλές, ηλικίες, διαστάσεις, όλες ντυμένες στα μαύρα.
Συνέχιζαν να έρχονται, να εμφανίζονται μάλλον, σαν κάποιος να τις φυσούσε εκεί, να πάρουν σχήμα και ζωή γι' αυτόν τον κύκλο, τώρα.
Φορεσιές μαύρες, στην αρχή τρόμαξα.
Μέχρι εκεί, το χρώμα μαύρο το συνέδεα με το ζόφο.
Τα πρόσωπα ήταν όλο φως, τα μαύρα αυτά ήταν όλο φως.
Ιερό Μαύρο, ιερές γυναίκες, εκκλησία της Μάνας.
Πήραν τις αποφάσεις τους για τη Γη.
Η καθεμιά έριχνε στο κέντρο της κουβέντας την εμπειρία της σαν πετράδι, πρόσφορο, τραγούδι αρχαίο.
Γελούσαν, σφύριζαν, κοιτούσαν, κροτάλιζαν, αποταυρίζονταν κι έρχονταν πάλι εδώ, να θεραπεύσουν, να λύσουν, να συνδράμουν.
Ήμουν εκεί σα μάρτυρας μιας Ιερής Σύναξης, από τις τόσες που γίνονται κάθε που πονάμε, τώρα, πλάι μας, για μας, για τους πάντες.
Καιρό μετά συναντώ τις γυναίκες στη ζωή και τις αναγνωρίζω.
Τα χαρακτηριστικά της Γυναίκας Μαύρης είναι η ανοιχτή καρδιά, τα φορτωμένα χέρια και τα μάτια που ρωτούν κι απαντούν χωρίς να μιλούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου