η εποχή μου

θαυμάσια υγρασία
νεφελώματα βομβούν
αρώματα με το Αρχαίο
χαϊδολογιούνται
στην άκρη της φούστας μου
από αγριάδες
με περπατούν
-άγνωστη ζούγκλα-
λιλιπούτειες αρχόντισσες
μονολογώντας ωδές στο Μάη
τον πολυπόθητο, τον ανοιχτόφτερο...
ευτυχώ κυτταρικά
παντοιοτρόπως
καταπίνοντας το έρεβος
για να γεννήσω φάος
...δικέ μου...

άκου

άκου
πόσο έντονη
η ζωή μου μέχρι τώρα...
πήγα, είδα, (νομίζω) έμαθα...
άκου τους κρότους
οι στιγμές μου είναι
που σκάζουν
μες το μεθύσι της βραδιάς
-γλυκιάς και κόκκινης,
του κρασιού κόκκινης...-
όλες οι "πριν"
σκοντάφτουν στο κατώφλι
του Τώρα
που ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΜΑΙ
καθώς λένε,
διακαινισμένη
στο Άπειρο...
άκου,
μες στις παλάμες Σου
Αγαπημένε
κουρνιάζω νεογέννητη
οι Πληγές Σου σβήσαν απόψε
μαζί με τις δικές μου!
άκου με
Αναστημένη...
χρόνια μας πολλά

... κάθε τι...

...παύση...

ας μείνουν κρύες οι στάχτες,
σιωπή...
δε θα πιώ, δε θα φάω,
τίποτα για ένα λεπτό...
ας μπουν σκιές στο σπίτι
τα ρούχα στη γωνιά τους'
το βλέμμα μου
ας χωθεί στο πηγάδι...
να μη χρειάζομαι
να μη χρησιμοποιώ
να ΕΙΜΑΙ μόνο
μάρτυρας
των
βημάτων Σου...

...good Lord...

πόσους από όλους
προλαβαίνεις
να αναστήσεις
Αγαπημένε?