άκου

άκου
πόσο έντονη
η ζωή μου μέχρι τώρα...
πήγα, είδα, (νομίζω) έμαθα...
άκου τους κρότους
οι στιγμές μου είναι
που σκάζουν
μες το μεθύσι της βραδιάς
-γλυκιάς και κόκκινης,
του κρασιού κόκκινης...-
όλες οι "πριν"
σκοντάφτουν στο κατώφλι
του Τώρα
που ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΜΑΙ
καθώς λένε,
διακαινισμένη
στο Άπειρο...
άκου,
μες στις παλάμες Σου
Αγαπημένε
κουρνιάζω νεογέννητη
οι Πληγές Σου σβήσαν απόψε
μαζί με τις δικές μου!
άκου με
Αναστημένη...
χρόνια μας πολλά